दोनचार घरे सोडून आता आपला वाडा दिसू लागतो... वाडा दिसताच आपण आईचा हात सोडून धावत धावत त्या दिशिने पळतो...दारातच तुळशीला पाणी घालणार्‍या आपल्या आजीला त्याच वेगाने घट्ट बिलगतो... 'आलास कारं माझ्या लेकरा' अश्या आर्त आवाजात आजी आपल्याला मिठीत घेते...मन भरेपर्यन्त मुके घेते...सार्‍याना एकत्र पाहून नकळत तिचे डोळे भरतात.. आजोबा देवघरात देवाची पूजा करत असतात....आपल्याला पाहून ते मंत्र बोलत बोलत स्मित हास्य करतात... पूर्ण वाड्याकडे नजर फिरवून आपण मागच्या बाजूच्या अंगणात जातो.... तिकडे असलेले जांभूळ आणि पेरूच्या झाडाला किती फळ लागली आहेत हे आपण पाहून घेतो... मागच्या अंगणातच हातपाय धुवून आपण पुन्हा देवघरात आजोबांकडे जातो... देवाला लावलेले गंध ते आपल्याला सुद्धा लावतात.... आणि पाठीवरुन हात फिरवतात....
थंडी वाजत असल्याने सारे आंघोळीच्या बंबाजवळ जाउन हात शेकत बसतात.... पाणी गरम झाल्यावर आई एकेकाला पाणी काढून देते..... एका बादलीत आपण आणि काकाचा एक मुलगा असे एकत्र आंघोळीला बसतो..... एकमेकांना भिजवत मजा घेत घेत आंघोळीचा कार्यक्रम शेवटी आटपतो.... आई आपल्याला कपडे घालून केसाचा भांग पाडून तयार करते.... नाष्ट्या मध्ये मुंबईवरुन आणलेले काही खाण्यापेक्षा आजीच्या हातची शेवयांची खीर, शिरा यावर सारी सेना तुटून पडते....
No comments:
Post a Comment